Sırrı Süreyya Önder’in Babalığı ve kızı Ceren Lider Kandemir’in Baba Sevgisine Gözleri Dolduran Yorumlar Yağdı

‘Baba hayatın bütün rengi gitti. Benim bildiğim hayat bitti. Yeni bir hayat başlıyor artık. Ürkütücü bilinmezliklerle dolu. Daha evvel hiç duymadığım birşeyi senden duyma ihtimalimin kaybolduğu, mavarasız. Kendimi bildim bileli seni kaybetmekten korktum. Bu benim tek kabusum, zaafım, burnumdaki sızı, yutağımdaki yumdur, karın ağrımdı. O denli yeterli, o denli benzersizdin ki bu adam bana yalnızca ölerek acı çektirebilir derdim. 

Gece gece çaldığın kemanın, cümbüşün, udun ses, bir çırpıda ezberde okuduğun şiirler, günde beş sefer ve her birinde güya yeni buluşmuşuz üzere heyecanla çıktığımız kahveler. Konutlara sığamayışın, kimseye kıyamaman, yeterliliğe üşenmeyen, kimseye gücenmemen, kalp kırmaktan bile daha çok korkman birinin onurunu kırmaktan… Baba kalbim kırık diye arardım. Baba grip oldum, öksürüğüm geçmiyor, kedim öldü, aşık oldum, baba uyku tutmadı… Ben babalığına çok doydum şimdiye kadar verdiğin tek bana değil oğluma ve onun çocuğuna bile kâfi. Bir babaya gereksinimim kalmayıncaya kadar doyurdun beni lakin dostluğuna doyamadım. O dostluğa doyulur mu? 

Şimdi öfkelenmek istiyorum. İki hafta sonra barış protokolü imzalanacak sonra rahatız, ameliyatta olacağım. İki haftada ne olacak demene kızmak istiyorum. Açlık grevlerine, cezaevlerine, işkencelere… Bir tek kendinle ilgilenmeyişine kızmak istiyorum, yapamıyorum. Bana Kandıra Cezaevi’nden gönderdiğin bir mektup yüzünden kızamıyorum.’

‘Gidecek yolu olmayan, bir maksadı olmayan lakin daima yanında olmayan bir babayı sen istemezdin demiştin. Artık gitmek zorunda olmamanı istemez miydim. Sana öfke duyanlar için ‘yoksulluğun ve yoksunluğun öfkesi bu sakın içinde nefret biriktirme’ diyordun. Doğduğundan beri yoksulluk, mahrumluk ve yetimlikle geçen ömründe sen öfkeni nereye sakladın ben hiç görmedim. Herhalde kalbine. Bir tek mülk edinmeden, ikinci bir kaza almadan, kimseden bir şey istemeden borçsuz ve harçsız, boğazını değil onurunu besleyerek yaşadığın bu dünyadan gidiyorsun baba. Giderken sevincimin birazını Can ve Yasinê bırakarak fakat rengin tamamını alarak, sana doyuncana kadar sevgi verebildim. Her gün söyledim sevdiğimi, doyuncana öptüm kokladım. Artık tüm renklerim de senin olsun. Gerçi sen oradada dostlarını bulursun.

Artık dinlen turna kuşum biz yeterli olacağız. Çocuklara daima seni anlatacağız. Şakaların ağzımızda eğreti dursa bile taklit etmeye çalışacağız. İçimde tam tanım edemediğim bir huzur var artık. Artık uğraş etmek zorunda olmamanın verdiği huzuru. Seni ayakta son gördüğümüz gün bize bir poşet portakal ve bir kutu yumurta vermiştin. Can için ebediyen bir tane mandalin ve bir cebinde fıstık ezmesi taşımanı. Teneke kutulardaki ballara ve dinlenme tesislerine olan özel ilgini hiç unutmayacağım. Seni ayakta gördüğümüz son gün otomobile binmeden evvel bize söylediğin son cümle kulağımı tırmalıyor artık. ‘Cano’nun düğünün görmeden gitmeyeceğim’ demiştin. Tutmadığın kelamın yoktu. Gittin mi? Barışı görmek istiyordun. Çocukların yetim kalması kalbini parçalıyordu. Sütten de ağzın hiç yanmıyordu. Bir çeşit barış mıydı bilmiyorum lakin hastane koridorundaki sınıfsız, bayraksız, umutlu kalabalıkta barışa misal birşey gördüm ben. Gözün geride, aklın bizde kalmasın. Bana hoş sesinle okuduğun dizelerle…’

‘Sırrı Süreyya Başkan’ın kızının yazdığı mektuba 1 saattir ağlıyorum. Azaplar görmüş bir babanın ağzında hiç karanlığın, ümitsizliğin olmamasını yıllarca anlamaya çalıştım. Birtakım babalar beşere bu türlü bir miras bırakır. Tüm zenginliği budur.

Bir şarkıyı, şiiri, görünmeyen bir acıyı duyabilmenin nasıl öğretildiğini bilmiyorum fakat güya bahşediyorlar  ve sanırım ‘bilmeden yapıyorlar’ bunu.

Uzak bir vakti, uzak bir yeri, yakınındaki sessizliği sırf kitaplarla, ideolojilerle, kutsallık atfedilen her şeyle anlamanın sıkıntı olduğunu tüm bunlara  o denli tabiatıyla, tertemiz bir nazar gerek ki ona rastlamış, onu anlamış olana ne keyifli.

Bir ömür sürecek vedalardan biri… Sabrını anılarda bulsun dilerim.’

‘Ceren’in konuşması beni o kadar etkiledi ki. Hayatını siyasete ve halkının özgürlüğüne adayan insanların çocukları daima tetiktedir. Azapların, sürgünlerin tamir edilmez yaralarını görürsün ailende. Kimisi daha uzun yaşar, kimisi Sırrı abi üzere erken göçer.

“Kendimi bildim bileli seni kaybetmekten korktum. Bu benim tek kabusum, zaafım, burnumdaki sızı, yutağımdaki yumru, karın ağrımdı.”