Beşiktaş’ın Başakşehir karşısındaki takımını görünce, doğrusu bu maçtan puan ya da galibiyet çıkarmanın büyük bir sürpriz olacağını düşündüm. Swenson’un stoperde, Chamberlain’in sağ bekte başlaması epey şaşırtıcıydı. Hele ki Onur üzere bir sağ bek takımdayken, neden tercih edilmediğini sormak gerek. Muhtemelen Hoca, Onur’un performansına güvenmiyor.
Şunu da kabul etmek lazım: Teknik yöneticiye sınırsız tenkit yöneltmenin manası yok.
Elindeki gereç bu. Emirhan ve Uduokhai sakat, Tayyip Talha cezalı. Hoca’nın çıkıp kendisi oynayacak hali yok. Arda Berk Özüarap üzere şimdi maç deneyimi olmayan bir genci birinci 11’e koysa, o vakit da öbür bir tartışma çıkacaktı.
İlk yarıdaki futbol ise sözün tam manasıyla felaketti. İkinci yarıda Chamberlain defans önüne, Onur ise sağ beke alınınca oyun biraz toparlandı. Beşiktaş, yediği gole kadar oyunda daha tesirliydi. Lakin 62. dakikada Yusuf Sarı, Masuaku’yu rahat geçti, iki stoperin ortasına sızdı ve golü attı. Bu andan itibaren Beşiktaşlı futbolcuların oyundan büsbütün koptuklarını gördük.
İkinci gol öncesi Paulista’nın konumunda faul olmadığını tekraren izledim. Topa net halde müdahale ediyor, rakip oyuncu ise kendi atağı sonucu yere düşüyor. Buna karşın faul çalındı, hür vuruş kullanıldı ve sonuç: ikinci gol. Bu dakikadan sonra Beşiktaş için maç fiilen bitmişti.
Mustafa Hekimoğlu’nu da ayrıyeten mercek altına almak gerek. Hangi durumda oynadığını çözmekte zorlandım. Daha çok kanatlarda gezindi. Şayet santrforda oynadıysa, ceza alanında pek görünmedi. Bu bir tercih miydi, yoksa plansızlığın sonucu mu?
Aslında akşamın tek tesellisi Samsunspor’un konutunda kaybetmesiydi. Üçüncülük ismine bir modül umutlanmıştık. Lakin o umut da bu yenilgiyle söndü. Açık konuşayım, bir Beşiktaşlı olarak üçüncülüğü hedeflemekten bile utanıyorum. Lakin ne yazık ki futbolun gerçekleri var: üçüncülük demek Avrupa’ya katılmak, dönemi daha geç açmak üzere değerli avantajlar demek. Bu avantajları birinci düşünecek olanlar ise futbolcular. Zira dönemi erken açmak, daha az tatil yapmak demek. Lakin görünen o ki, oyuncuların umurunda değil.
Böylesine değerli bir maksat için çaba etmeyen futbolcular, Beşiktaş mesleklerini zihinsel olarak çoktan bitirmiş demektir. Demek ki ayrılmayı başlarına koymuşlar. İdare, bu tabloyu net halde görmeli ve dönem sonunda fazla taviz vermeden yolları ayırmanın yollarını bulmalıdır.
Teknik yöneticiye haksızlık etmek istemem.
Bu takım onun yapıtı değil. Ona bir dönem daha kredi verilmesi gerektiğini düşünenlerdenim. Bu kadro, evvelki idare periyodunun mirası. Bilhassa Muçi ve Al-Musrati için harcanan 21 milyon Euro büyük reaksiyon topladı. Bu bahiste tenkit yapanlardan biriyim ve hâlâ birebir noktadayım.
Ancak gelin görün ki; yeni Lider Serdal Adalı’nın devre ortasında yaptığı transferler de tenkide açık. Sayılar ortada:
-
Keny Arroyo: Bonservisinin %50’si için 5.670.000 Euro, 4.5 yıllık maaş 3.700.000 Euro, imza parası 850.000 Euro
-
Ela Ricardo: Bonservis 1.940.000 Euro, 4.5 yıllık maaş 3.000.000 Euro
Satış hisselerini dışarda bırakırsak, bu iki oyuncunun maliyeti yaklaşık 15 milyon Euro. Pekala bu yatırımın karşılığı alana yansıdı mı? Hayır!
Hasan Arat, bu çeşit değerli transferler nedeniyle sert biçimde eleştirildi. Haklı olarak… Ben de eleştirdim. Pekala Serdal Adalı neden eleştirilmiyor? Sessizlik neden?
Bir yöneticiyi desteklemek diğer, yanlışlarını görmezden gelmek öteki şeydir. Evet, Serdal Adalı’nın istikrar sağlamasını dilek ediyoruz. Fakat birebir vakitte her yanlışında da karşısına çıkıp hesap sormalıyız. Yoksa, ‘güç zehirlenmesi’ dediğimiz tehlikeli süreç devreye girer. Bu durumdan da en çok ziyanı Beşiktaş görür.
Beşiktaş için artık yalnızca skor değil, yönetimsel akıl da tartışmaya açılmalı. Zira topluluklar yalnızca alanda değil, masa başında da kazanır ya da kaybeder.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar büsbütün muharrirlerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
